Szlifowana powierzchnia jest całkowicie usuwana przez proces szlifowania.

Dzieje się to szczególnie szybko w przypadku cienkich powłok powierzchniowych, takich jak lakiery i forniry. Przyczyną tego może być nierówność obrabianego przedmiotu przy równomiernym kontakcie z materiałem ściernym. Na podniesione miejsca działa większy nacisk niż na pozostałą powierzchnię. W ten sposób uzyskuje się większą ilość usuwanych wiórów, co może prowadzić do przeszlifowania.

Szlifowanie powierzchni płaskich

Rozwiązaniem tego problemu jest taki nacisk na szlifowanie, który jest taki sam w każdym punkcie obrabianego przedmiotu. Można to osiągnąć za pomocą następujących środków:

• miękkie walce szlifierskie - dopasowanie taśmy szlifującej do kształtu obrabianego przedmiotu dzięki elastyczności gumy walca.
• trzewik pneumatyczny - dopasowanie taśmy szlifującej do reliefu obrabianego przedmiotu poprzez elastyczność poduszki powietrznej
• trzewik sekcyjny - dopasowanie taśmy szlifierskiej do kształtu obrabianego przedmiotu poprzez kontrolowane dociskanie segmentów
• Stół dzielony - segmenty sprężynowe w stole zapewniają stały docisk na całej szerokości szlifowania

Obszar problemowy krawędź detalu

Krytyczne są również krawędzie obrabianego przedmiotu. W tych miejscach materiał ścierny nie leży już zupełnie płasko, lecz lekko "opływa" krawędź, powodując jej "zaokrąglenie".

Szlifowaniu przez krawędzie obrabianego przedmiotu można zapobiec za pomocą następujących urządzeń:

• na krawędziach czołowych i spływowych za pomocą sterowanego zadaniowo trzewikiem szlifującym, patrz termin techniczny "sterowany zadaniowo trzewik".
• na bocznych krawędziach obrabianego przedmiotu za pomocą zmiennej regulacji krawędzi na trzewiku sekcyjnym.